Sofia woont al jaren in Engeland, maar is opgegroeid in Plaka, een dorpje op Kreta. Ze heeft haar kinderen nooit veel over haar jeugd willen vertellen. Wanneer dochter Alexis naar Plaka reist, ontmoet ze een oude dorpsgenote van haar moeder die haar over hun familiegeschiedenis vertelt. Die blijkt nauw verbonden met Spinalonga, een eilandje vlakbij Kreta, waar vroeger een leprakolonie gevestigd was. Alexis ontdekt dat haar familie niet enkel meermaals met deze gevreesde ziekte af te rekenen kreeg, maar dat ook oorlog en overspel hun sporen onuitwisbaar op de verschillende generaties hebben nagelaten.

Het eiland heeft de nodige ingrediënten voor een aangrijpend verhaal, maar toch komt dat niet helemaal tot zijn recht. Hislop slaagt er niet in de personages tot leven te laten komen. Hun doen en laten, hun gedachten en gevoelens komen gewoon niet geloofwaardig over. Hislop maakt gebruik van een alwetende verteller die bij de verschillende personages kan binnenkijken, maar bij geen enkel personage echt een grondige inblik biedt. Met kant-en-klare formuleringen en clichés zoals als "de vulkaanuitbarsting van verdriet" of "de wreedheid van het lot deed haar pijn" vat de verteller gedachten en gevoelens samen. Deze afstandelijke en veralgemenende vertelstijl maakt de personages stereotiep en hun ervaringen weinig authentiek. Het verhaal wordt hierdoor vaak voorspelbaar, zeker naar het einde toe, waar het zelfs even de allures van een goedkoop drama krijgt.

Hislop slaagt er niet in de betrokkenheid van de personages bij de gebeurtenissen te schetsen, en hierdoor wordt de lezer op zijn beurt ook weer onvoldoende betrokken. Wanneer een personage tijdens de Tweede Wereldoorlog dorpen ziet die door de Duitsers zijn platgebrand, wordt wat hij ziet ook enkel omschreven als "platgebrande dorpen", en krijg je geen kleine, authentieke details die dit tastbaar en aangrijpend maken. De lezer moet het stellen met vage omschrijvingen als "de meest gruwelijke geweldplegingen". Op zo'n moment lijkt het verhaal meer op een geschiedenisboek dan op een roman.

De stilistische onbeholpenheid is een constante doorheen het verhaal, zo getuigen ook de vele nodeloze herhalingen en overbodige zinnen. Een ander teken aan de wand is het schrijnende tekort aan dialogen, waardoor het 360 bladzijden dikke boek te weinig verlucht wordt. Hislop is de kunst van soberheid en suggestie nog niet meester.

Spinalonga is een bestaand eilandje waarop effectief een leprakolonie gevestigd was tot er een geneesmiddel voor de ziekte werd gevonden. In het boek staat een kaartje van Kreta en Spinalonga, met enkele plaatsnamen. Spijtig genoeg is er verder geen voor- of nawoord waarin de grens tussen fictie en realiteit wordt toegelicht.

Een aarzelend debuut dus. Als film zou dit verhaal, ontdaan van alle stilistische struikelblokken, waarschijnlijk meer tot zijn recht zou komen. [Johanna Cassiers] Verberg tekst

Alexis (26) gaat met haar vriend Ed op vakantie naar Kreta. Haar moeder geeft haar een brief mee voor een oude vriendin. Deze Fotini onthult de levensgeschiedenis van Alexis' moeder en de familie Petrakis. Deze fascinerende terugblik, die bijna de hele familieroman beslaat, loopt van 1939 tot heden. Vanaf grootmoeder Eleni speelt de historie zich deels af op het leprozeneiland Spinalonga, voor de oostkust van Kreta ('Plek van de Levende Doden'). De auteur, die zich terdege heeft verdiept in de ziektegeschiedenis van melaatsheid, schetst met veel couleur locale het leven op het eiland en in de Kretenzer gemeenschap. Dit meeslepende debuut werd vergeleken met 'Kapitein Corelli's mandoline'. Achter in het boek is een toelichting op lepra opgenomen. Volle bladspiegel, vrij kleine druk.