Alex van Pierre Lemaitre valt vooral op door zijn originele verhaal en de genadeloze, maar ook bijna geniale, wijze waarop de auteur speelt met de verwachtingen van de lezer. Zo zet de Franse auteur zijn lezers een paar keer op het verkeerde been met onverwachte wendingen. Slachtoffers worden plots daders, en omgekeerd. Daardoor moet je je kijk op de personages voortdurend bijstellen en komen de vorige hoofdstukken plots in een heel ander licht te staan.
Op de eerste bladzijden van het boek maken we kennis met de jonge Alex Prévost die zich graag vermomt met pruiken en gewaagde outfits aantrekt. Daardoor voelt ze zich vrouwelijk, zelfverzekerd en heeft ze meer mannelijke aandacht. We zijn er getuige van hoe Alex door een onbekende man in een witte bestelwagen wordt gesleurd. Daarna wordt de jonge vrouw naakt opgesloten in een houten kooi die enkele meters boven de grond van een afgelegen pakhuis bengelt. Gelukkig was er een toevallige getuige van de ontvoering, waardoor de politie alvast weet dat er een misdrijf is gepleegd. Maar mede omwille van Alex’ vele vermommingen en eenzame leven, kunnen de speurders de identiteit van de ontvoerde vrouw niet achterhalen. En kostbare tijd tikt weg, want Alex’ ontvoerder verdwijnt plots, waardoor ze zonder eten en drinken in de kooi zit met als enige gezelschap een paar hongerige ratten.
Hoewel Alex haar ontvoerder niet persoonlijk kent, wordt in dit eerste deel al duidelijk dat ze niet zomaar een willekeurig slachtoffer is. Hoe het verhaal precies ineen steekt, kom je te weten in de volgende delen, waarin ook Alex geen zuiver geweten blijkt te hebben. Meer verklappen zou echter zonde zijn van het verhaal. Lemaitre bewijst met Alex in ieder geval dat de grens tussen schuld en onschuld niet eenvoudig te trekken is. Het boek is dan ook niet zozeer een whodunit als wel een 'whydunit', waarin de motieven van de personages de kern van het verhaal vormen.
Bijna zo origineel als het verhaal, is ook het speurdersteam dat wordt aangevoerd door de prikkelbare dwerg Camille Verhoeven en zijn partner Le Guen. Voor Verhoeven is dit een bijzonder lastige zaak; zijn vrouw Irène is enkele jaren eerder ook ontvoerd en kwam daarbij om het leven. De politieman heeft daarna gezworen nooit nog een ontvoeringszaak te onderzoeken. Tegen zijn wil in wordt Verhoeven toch op de zaak gezet. Om zijn oude demonen uit te roeien, wil hij deze zaak absoluut tot een goed einde brengen.
Het verhaal wordt afwisselend geschreven vanuit het standpunt van Verhoeven en Alex. Dit vergroot de spanning, want terwijl Verhoeven zoekt naar een speld in een hooiberg weet je hoe het ondertussen met Alex in de houten kooi gesteld is. Lemaitre neemt bij deze beschrijvingen geen blad voor de mond, wat enkele gruwelijke passages oplevert. Wie al geen fan is van ratten, zal dat na dit boek zeker niet worden. Alex is een boek dat je een paar uurtjes zeer spannend leesplezier verschaft. [Karen Vandyck] Verberg tekst

Een jonge vrouw wordt op gewelddadige wijze ontvoerd en opgesloten in een kooi. Haar ontvoerder aarzelt niet haar ernstig te mishandelen. Het ontbreekt rechercheur Camille Verhoeven aan ieder spoor. Maar onverwacht neemt de ontvoering een bizarre wending en moet de politie zich afvragen of de ontvoerde vrouw wel slachtoffer is, want ineens wordt de politie geconfronteerd met heel akelig uitgevoerde moorden. Spannend verhaal met veel gewelddadige en horrorachtige gebeurtenissen. Steeds als je als lezer denkt dat je weet wat er komt, wordt je volledig op het verkeerde been gezet. Dat maakt dit verhaal onderhoudend. De ontknoping is ook zo’n verhaalwending, maar omdat die erg beschrijvend is, valt de keuze voor die aanpak ten opzichte van de rest van het verhaal wat tegen. De karakters van vooral de politiemensen zijn bijzonder en ontwikkelen zich aangenaam, vooral die van de slechts 1.45 m. metende Verhoeven. Het taalgebruik is modern, het verhaal dat zich in Frankrijk afspeelt, prima te volgen. Eerste deel van een trilogie dat wordt gevolgd door 'Camille'* en 'Irene'**. Normale druk. Verberg tekst