Billie (ik-figuur) wordt door haar oma uitgenodigd om een weekend samen naar zee te gaan. Haar ouders vinden het geen goed plan: oma is te oud. Toch gaan oma en kleindochter weg. In deze prentvertelling schetst Kristien Dieltiens heel mooi het beeld van een oma die van de volwassenen om haar heen bijna niets meer mag (katten aaien, ’s nachts ronddwalen in het tehuis, autorijden) en nu voor zichzelf kiest. Billie, die graag op haar handen loopt en de wereld ondersteboven bekijkt, vindt oma’s gedrag niet vreemd of verkeerd. Billie gaat mee op avontuur en let op haar oma. Terloops vertelt Billie dat ze vaak voor een jongen wordt aangezien en dat ze mensen zelf laat kiezen. In korte, vaak poëtische zinnen beschrijft Dieltiens de ontspannen laatste zomerdagen. Ze laat in het midden of het ook oma’s laatste dagen zijn. De sfeervolle prenten in gemengde techniek van Isabelle Geeraerts geven vooral een impressie: oma schuifelend op pantoffels tussen andere oude mensen of verscholen tussen volle groene planten. De prenten zijn steeds wisselend van compositie, met een mooie balans tussen lijntekeningen en gekleurde elementen, en met kleine grapjes. Warm verhaal over een zorgzame kleindochter en een oma die wil genieten van haar leven. Vanaf ca. 6 jaar. Verberg tekst

In 'Oma Ondersteboven' wordt een eigenwijze oma bekeken door de ogen van haar kleinkind. Twee handen op een buik zo blijkt. De oma woont in een rusthuis, maar wil met haar kleindochter naar zee vertrekken. Haar zoon probeert het nog te verhinderen met alle mogelijke argumenten, maar oma haar besluit staat vast en ze beloven dat ze goed op elkaar gaan letten (al ontdekt het meisje dat op haar oma letten niet eenvoudig is!). Ze zijn nog niet goed vertrokken of krijgen al panne. Gelukkig krijgen ze een lift van Joe, een oud heertje met witte snor, wit pak en een witte pet. Samen beleven ze een geweldige dag aan zee en ze doen alles wat je aan zee moet doen: papieren bloemen verkopen, vliegeren, zwemmen, wafels eten ... Tot ze moe maar tevreden in bed kruipen.

De sterkte van dit boek zit in de details die zowel in de tekst als in de tekeningen aanwezig zijn.  De tekst bestaat uit zeer korte zinnen, maar wel zinnen die de nagel op de kop slaan. Je weet perfect wat er bedoeld wordt. Heel het boek leest als poëzie: 'De wind zucht niet meer. Hij is opeens fel en gehaast. Alsof hij ons van het strand wil verjagen. Zoals hij ook met de zon heeft gedaan.' Dan is er ook nog de leuke gedachtegang van het kleinkind dat slingert tussen het rationele van haar mama en papa en het avontuurlijk, intuïtieve karakter van de oma. Heerlijk om te lezen, vaak met een glimlach. Het vermelden waard is ook het gemak waarmee Kristien Dieltiens diversiteit in het boek ter sprake bent. Het kleinkind is een meisje, maar gedraagt zich vaak als jongen. Op de vraag of ze nu een meisje of een jongen is, antwoordt ze: 'Dat mag je zelf kiezen.' Heerlijk toch? Net zoals haar oma, die is oud en zit in een rusthuis, maar dat wil niet zeggen dat ze niets meer mag ondernemen of niet verliefd mag worden. Tof dat dit boek alle ongeschreven regeltjes eens goed ondersteboven gooit! De illustraties tillen het boek naar een hoger niveau. Er zijn veel verborgen schatten te ontdekken in de tekeningen en ze geven mooi het gevoel weer dat op dat moment aan de orde is.

Verberg tekst

In 'Oma Ondersteboven' wordt een eigenwijze oma bekeken door de ogen van haar kleinkind. Twee handen op een buik zo blijkt. De oma woont in een rusthuis, maar wil met haar kleindochter naar zee vertrekken. Haar zoon probeert het nog te verhinderen met alle mogelijke argumenten, maar oma haar besluit staat vast en ze beloven dat ze goed op elkaar gaan letten (al ontdekt het meisje dat op haar oma letten niet eenvoudig is!). Ze zijn nog niet goed vertrokken of krijgen al panne. Gelukkig krijgen ze een lift van Joe, een oud heertje met witte snor, wit pak en een witte pet. Samen beleven ze een geweldige dag aan zee en ze doen alles wat je aan zee moet doen: papieren bloemen verkopen, vliegeren, zwemmen, wafels eten ... Tot ze moe maar tevreden in bed kruipen.

De sterkte van dit boek zit in de details die zowel in de tekst als in de tekeningen aanwezig zijn.  De tekst bestaat uit zeer korte zinnen, maar wel zinnen die de nagel op de kop slaan. Je weet perfect wat er bedoeld wordt. Heel het boek leest als poëzie: 'De wind zucht niet meer. Hij is opeens fel en gehaast. Alsof hij ons van het strand wil verjagen. Zoals hij ook met de zon heeft gedaan.' Dan is er ook nog de leuke gedachtegang van het kleinkind dat slingert tussen het rationele van haar mama en papa en het avontuurlijk, intuïtieve karakter van de oma. Heerlijk om te lezen, vaak met een glimlach. Het vermelden waard is ook het gemak waarmee Kristien Dieltiens diversiteit in het boek ter sprake bent. Het kleinkind is een meisje, maar gedraagt zich vaak als jongen. Op de vraag of ze nu een meisje of een jongen is, antwoordt ze: 'Dat mag je zelf kiezen.' Heerlijk toch? Net zoals haar oma, die is oud en zit in een rusthuis, maar dat wil niet zeggen dat ze niets meer mag ondernemen of niet verliefd mag worden. Tof dat dit boek alle ongeschreven regeltjes eens goed ondersteboven gooit! De illustraties tillen het boek naar een hoger niveau. Er zijn veel verborgen schatten te ontdekken in de tekeningen en ze geven mooi het gevoel weer dat op dat moment aan de orde is.

Verberg tekst