Je kind verliezen wanneer het amper vier maanden oud is: geen ouder die zelfs maar aan die mogelijkheid wil denken. Helaas werd deze nachtmerrie werkelijkheid voor Janet en Fred, de ouders van Ruben. Op 22 februari 2007 wordt het tweede kindje van Janet en Fred thuis geboren. Maar al snel blijkt er iets mis te zijn en moeder en pasgeboren zoon worden met de ambulance naar het ziekenhuis gevoerd. Daar blijkt Ruben een darmafsluiting te hebben. Hij wordt overgebracht naar een academisch ziekenhuis waar hij onmiddellijk wordt geopereerd.
Wat volgt is een emotioneel verhaal waar onnoemelijk veel leed en verdriet uit spreken, maar ook de moed om steeds weer op te komen voor dat kleine, weerloze mannetje. Geen leed wordt hen gespaard, de ene operatie volgt op de andere en net als het wat beter lijkt te gaan, wordt hij weer geplaagd door een infectie. Het wordt een strijd die niet te winnen is. Op 30 juni 2007 overlijdt Ruben. Het verhaal stopt hier echter niet. Fred De Raden vertelt ook over de dagen die volgen op het overlijden, de begrafenis en over hoe ze de draad van hun leven weer proberen op te pikken. De Raden beschrijft de machteloosheid, maar uit ook kritiek op de onpersoonlijkheid van het academisch ziekenhuis: hoe ze een speelbal zijn van de vele dokters en verpleegkundigen, hoe ze voor vele personeelsleden slechts één van de vele gevallen zijn. Maar hij heeft het ook over de dokters en verpleegkundigen die er wél voor hen zijn, die het hen wél proberen wat minder zwaar te maken en die vooral wél proberen het beste voor Ruben te doen. Daarnaast komt ook regelmatig het leed van andere ouders en kinderen aan bod, kinderen die net als Ruben op de kinderafdeling van het academisch ziekenhuis verblijven. De Raden beschrijft ook hoe zwaar het familiaal is om een pasgeboren kind vier maanden in het ziekenhuis te hebben. Meestal lossen Janet en hij elkaar af, zodat er telkens één van hen bij David, hun andere kind, is. Met het gevolg dat ze elkaar nog nauwelijks zien.
Het chronologische verhaal van dit vier maanden durende gevecht wordt hier en daar onderbroken door gedichtjes voor Ruben, mijmeringen over de twee kinderen die samen op het strand zouden spelen (deze mijmeringen dienden trouwens als uitgangspunt voor de afbeelding op het omslag) en pentekeningen van Ruben, gemaakt op basis van bestaande foto's. Het geheel is een emotioneel en zeer persoonlijk relaas geworden, dat in een eenvoudige maar vlotte stijl geschreven is, waardoor het je aandacht zonder meer vasthoudt. [Kelly Loos] Verberg tekst

De eerste indruk die de lezer van dit boek krijgt, is dat het vooral een grote aanklacht richting een aantal kinderartsen, chirurgen en verpleegkundigen lijkt. De meeste van hen worden neergezet als harde, onbewogen zelfs nogal eens hardvochtige mensen. Geen gevoel voor de doodzieke baby, die tenslotte - vier maanden oud - sterft. Geen benul van wat dat met ouders doet, die dag en nacht worden geconfronteerd met angst en dan weer (vergeefse) hoop. De vader beschrijft het zo, dat lezers dat tot in hun botten zullen meevoelen. De auteur weet het immense verdriet van hem en zijn vrouw over te brengen. Na de dood van zijn zoontje ervaart hij gelukkig ook troost en merkt hij tenslotte zelfs milder te staan tegenover de artsen en verpleegkundigen, die (een citaat) 'zelfs in het slechtste geval niets met kwade opzet deden'. Een ontroerend document van angst en verdriet, dat menigeen zal aanspreken. De moeite waard.